Açıkçası sokak kedileriyle bugüne kadar en fazla birkaç saatimi ya da günümü özel olarak paylaştım. Bunlar da, genelde yardıma ihtiyacı olduğuna karar verdiğim öksüz, hasta yavru sokak kedileriydi. Misafirimiz olurlar ve geri dönecek güce geldiklerinde giderler. En kutsal misafirlerimiz, kilerimizde doğum yapan anneler oluyor. İşleri bittiğinde etrafı dağıtmadan gidiyorlar.
Sokak hayvanlarını beslerken komşularınızla yaşadığınız sıkıntıları dinlediğimde kendimi şanslı bir yerdeymiş gibi hissediyorum. Gelip kedilerimizi sıkıntıya sokmamaları için sokağımızın ismini saklı tutuyorum.
Kedilerimize el değmemiştir. (sokağın başındaki veterinerden de doğrulattım. Kısırlaştırılması için mahalleden kedi getiren olmamış). Doğurganlar yani. Ve özgürler… Bu geleneğe ben de saygı gösteriyorum. Sokaktaki kedileri besliyoruz ama hiçbiri o tabaktaki yemeğin nerden geldiğini bilmiyor. Muhtemelen “şuna bakın. Salağın biri yemeğine dokunmadan sokağa atmış” diye düşünüyorlardır. Ertesi sabah tabağı almaya gittiğimde, dibine kadar sıyrılmış olduğunu görüp neşeleniyorum. Hem bize yük oldukları da yok. Hava kararana yakın gizlice koyar ve giderim. Balkondan bakarım ama. Bugün kimler karnını doyuruyor diye. Bizden sonra gece vardiyasında karşı apartmandan yemek verirler. Yaşlı bir teyzemiz var sonra. Birinci katta kar beyaz kedisiyle oturuyor. Üşendiğinden olsa gerek, soğuk havalarda bazen balkondan atar yemeği. Et, balık, tavuk… Ne düşerse artık… İşte balkonun kapısı açıldı. Tıp… Tıp… Kediler bizim bahçeden hurra karşıya.
